placebitis

Discretiva

placebitis dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
placēbitis	secunda pluralis	futurum	activa	indicativus	placeō (placēre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /plaˈkeːbitis/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pla·cē·bi·tis — morphologica: plac-ebitis

Loci

Q. Septimius Florens Tertullianus ca. 150-230

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. III.

• Quasi gentilibus dicam, gentili et communi omnium praecepto alloquens vos, solis maritis vestris placere debetis. In tantum autem placebitis eis, in quantum alteris placere non curaveritis. —De cultu feminarum Tertulliani ^[1][2]

Fontes