placenti

Discretiva

placenti dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
placentī	casus dativus singularis	participii placēns
placentī	casus ablativus singularis	adiectivi placēns

Appellatio pronuntiatusque

API: /plaˈken.tiː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pla·cen·tī — morphologica: plac-ent-i

Loci

C. Suetonius Tranquillus ca. 70-150

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II.

• nec eo setius quicquam ex consuetudine luxus atque desidiae omisit vel inminuit; quin immo, cum prosperi quiddam ex provinciis nuntiatum esset, super abundantissimam cenam iocularia in defectionis duces carmina lasciveque modulata, quae vulgo notuerunt, etiam gesticulatus est; ac spectaculis theatri clam inlatus cuidam scaenico placenti nuntium misit abuti eum occupationibus suis. —De vita Caesarum C. Suetoni Tranquilli ^[1][2]

Fontes