placiturae

Discretiva

placiturae dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
placitūrae	casus genitivus singularis · genus femininum	participii placitūrus
placitūrae	casus dativus singularis · genus femininum	participii placitūrus
placitūrae	casus nominativus pluralis · genus femininum	participii placitūrus
placitūrae	casus vocativus pluralis · genus femininum	participii placitūrus

Appellatio pronuntiatusque

API: /pla.kiˈtuːrae̯/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pla·ci·tū·rae — morphologica: placit-ur-ae

Loci

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• vel quod praecipua pars ista corporis in aperto et perspicuo posita prima nostris luminibus occurrit et quod in ceteris membris floridae vestis hilaris color, hoc in capite nitor nativus operatur; denique pleraeque indolem gratiamque suam probaturae lacinias omnes exuunt, amicula dimovent, nudam pulchritudinem suam praebere se gestiunt magis de cutis roseo rubore quam de vestis aureo colore placiturae. —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[1][2]

Fontes