placiturus

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /plakiˈtuːrus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pla·ci·tū·rus — morphologica: placit-ur-us

Notatio

← Latine: placeō (placēre)

Participium

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
placitūrus	—	futurum	activa	participium­	nominativo	placeō (placēre)

Declinatio

positivus singularis				positivus pluralis
cas.	masc.	fem.	neut.	cas.	masc.	fem.	neut.
nom.	placitūrus	placitūra	placitūrum	nom.	placitūrī	placitūrae	placitūra
gen.	placitūrī	placitūrae	placitūrī	gen.	placitūrōrum	placitūrārum	placitūrōrum
dat.	placitūrō	placitūrae	placitūrō	dat.	placitūrīs	placitūrīs	placitūrīs
acc.	placitūrum	placitūram	placitūrum	acc.	placitūrōs	placitūrās	placitūra
abl.	placitūrō	placitūrā	placitūrō	abl.	placitūrīs	placitūrīs	placitūrīs
voc.	placitūre	placitūra	placitūrum	voc.	placitūrī	placitūrae	placitūra

Loci

Seneca maior -53…+39

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• hic omnem acerbitatem servitutis futurae descripsit. deinde, non futurum (bonae) fidei impetratum beneficium. hic cum dixisset: ‘aliquid erit quod Antonium offendat, aut factum tuum aut dictum aut silentium aut vultus’, adiecit sententiam: ‘aut, (si non) erit, placiturus es.’ —Suasoriae Senecae maioris ^[1][2]

Fontes