placui

Discretiva

placui dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
placuī	prima singularis	perfectum	activa	indicativus	placeō (placēre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈpla.ku.iː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pla·cu·ī — morphologica: placu-i

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Marcus Valerius Martialis 40-103

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (55 a.C.n. / 699 a.u.)

• Ego enim, ut, quem ad modum sentio, loquar, numquam mihi minus quam hesterno die placui; magis adeo id facilitate quam alia ulla culpa mea contigit, qui, dum obsequor adulescentibus, me senem esse sum oblitus fecique id, quod ne adulescens quidem feceram, ut eis de rebus, quae doctrina aliqua continerentur, disputarem. —De oratore Ciceronis ^[1][2]

saec. I.  (ca. 85-102 p.C.n.)

• Rerum certa salus, terrarum gloria, Caesar,

Sospite quo magnos credimus esse deos,

Si festinatis totiens tibi lecta libellis

Detinuere oculos carmina nostra tuos,

Quod fortuna vetat fieri, permitte videri,

Natorum genitor credar ut esse trium.

Haec, si displicui, fuerint solacia nobis;

Haec fuerint nobis praemia, si placui. —Epigrammata M. Valerii Martialis ^[3][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• «En» inquit «fidus coniugis mei comes, en venator egregius, en carus maritus. Haec est illa dextera quae meum sanguinem fudit, hoc pectus quod fraudulentas ambages in meum concinnavit exitium, oculi isti quibus male placui, qui quodam modo tamen iam futuras tenebras auspicantes venientes poenas antecedunt.» —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[4][2]

Fontes