placuit

Discretiva

placuit dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
placuit	tertia singularis	perfectum	activa	indicativus	placeō (placēre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈpla.ku.it/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pla·cu·it — morphologica: placu-it

Loci

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Denique solus ac solitarius parva sed satis munita domuncula contentus, pannosus alioquin ac sordidus, aureos folles incubabat. Ergo placuit ad hunc primum ferremus aditum, ut contempta pugna manus unicae nullo negotio cunctis opibus otiose potiremur. —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[1][2]

• Placuit Thrasyllo scaena feralium nuptiarum. Nec sequius aliquid suspicatus sed expectatione turbidus de diei tantum spatio et vesperae mora querebatur. Sed ubi sol tandem nocti decessit, ex imperio Charites adest ornatus et nutricis captiosa vigilia deceptus inrepit cubiculum pronus spei. —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[3]

Fontes

3. Apuleius - Metamorphoseon libri XI. (Bibliotheca Augustana): Liber VIII. Capitulum XI. Versus 1 — placuit