plorantis

Discretiva

plorantis dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

plōrantis

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
plōrantis	casus genitivus singularis	participii plōrāns

Appellatio pronuntiatusque

API: /ploːˈrantis/

(classice)

Syllabificatio phonetica: plō·ran·tis — morphologica: plor-ant-is

plōrantīs

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
plōrantīs	casus accusativus pluralis · genus masculinum	participii plōrāns
plōrantīs	casus accusativus pluralis · genus femininum	participii plōrāns

Appellatio pronuntiatusque

API: /ploːˈrantiːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: plō·ran·tīs — morphologica: plor-ant-is

Loci

Petronius Arbiter ca. 14-66

Marcus Valerius Martialis 40-103

Aulus Gellius ca. 130-170

antiq.

class.

I

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• Ut vero spongia uda facies plorantis detersa est et liquefactum per totum os atramentum omnia scilicet lineamenta fuliginea nube confudit, in odium se ira convertit. —Satyricon T. Petronii Arbitri ^[1][2]

saec. I.

• Vendere, Tucca, potes centenis milibus emptos?

Plorantis dominos vendere, Tucca, potes?

Nec te blanditiae, nec verba rudesve querellae,

Nec te dente tuo saucia colla movent?

A facinus! tunica patet inguen utrimque levata,

Inspiciturque tua mentula facta manu. —Epigrammata M. Valerii Martialis ^[3][2]

Latinitas postclassica

saec. II.

• Est enim persona, quae hoc aput Laberium dicit, divitis avari et parci, sumptum plurimum asotiamque adulescentis vivide plorantis. —Noctes Atticae A. Gellii ^[4][2]

Fontes