ploratu

Discretiva

ploratu dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
plōrātū	—	—	—	supinum­	ablativo	plōrō (plōrāre)

Forma	Modus flexurae	originis
plōrātū	casus ablativus singularis	substantivi plōrātus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ploːˈraːtuː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: plō·rā·tū — morphologica: plorat-u

Loci

Titus Livius -58/+17

C. Plinius Secundus 23-79

Quintus Curtius Rufus ca. 50

Iordanus Brunus Nolanus 1548-1600

antiq.

class.

I

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Clamor inde oppidanorum mixtus muliebri puerilique ploratu ad terrorem, ut solet, primum orto et Romanis auxit animum et turbavit Volscos, utpote capta urbe cui ad ferendam opem venerant. —Ab urbe condita Titi Livii ^[1][2]

saec. I.

• sucus e plaga manat quem opobalsamum vocant, suavitatis eximiae. sed tenui gutta ploratu: lanis parva colligitur in cornua, ex iis novo fictili conditur, crassiori similis oleo et in musto candida; rufescit deinde simulque durescit e tralucido. —Naturalis historia Plinii ^[3][2]

saec. I.

• Ac primo ploratu lamentisque et planctibus tota regia personabat: mox velut in vasta solitudine omnia tristi silentio muta torpebant ad cogitationes, quid deinde futurum esset, dolore converso. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi ^[4]

Latinitas nova

saec. XVI.

• Se iacit in sordem, et spes deplorata dolori

Succumbit, luctusque petit solatia luctum.

Centenis pectus spiculis gerit atra foratum.

Ploratu relevare malum est concessa voluptas.

Sic trunco mittit vitis de corpore guttas,

Sic vulnus ultura suum substantia manans

Per lachrumas prono sensim consumitur actu. —De imaginum compositione Iordani Bruni ^[5][2]

Fontes

4. Quintus Curtius Rufus - Historiae Alexandri Magni. (Bibliotheca Augustana), Liber X. Capitulum V, [7] — ploratu