plores

Discretiva

plores dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
plōrēs	secunda singularis	praesens	activa	coniunctivus	plōrō (plōrāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈploːreːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: plō·rēs — morphologica: plor-es

Loci

Quintus Horatius Flaccus -65/-8

Petronius Arbiter ca. 14-66

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• si puerilius his ratio esse evincet amare

nec quicquam differre, utrumne in pulvere, trimus

quale prius, ludas opus, an meretricis amore

sollicitus plores: quaero, faciasne quod olim

mutatus Polemon? ponas insignia morbi,

fasciolas, cubital, focalia, potus ut ille

dicitur ex collo furtim carpsisse coronas,

postquam est inpransi correptus voce magistri? —Sermonum libri II Q. Horatii Flacci ^[1][2]

saec. I.

• Corcillum est quod homines facit, cetera quisquilia omnia. Bene emo, bene vendo; alius alia vobis dicet. Felicitate dissilio. Tu autem, sterteia, etiamnum ploras? Iam curabo fatum tuum plores. Sed ut coeperam dicere, ad hanc me fortunam frugalitas mea perduxit. —Satyricon T. Petronii Arbitri ^[3][2]

Fontes