ploret

Discretiva

ploret dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
plōret	tertia singularis	praesens	activa	coniunctivus	plōrō (plōrāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈploːret/

(classice)

Syllabificatio phonetica: plō·ret — morphologica: plor-et

Loci

P. Ovidius Naso -42…+18

M. Fabius Quintilianus ca. 35-100

Marcus Valerius Martialis 40-103

antiq.

class.

I

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• sic Helene doleat defectaque coniuge ploret,

quaeque prior nobis intulit, ipsa ferat!

Nunc tibi conveniunt, quae te per aperta sequantur

aequora legitimos destituantque viros;

at cum pauper eras armentaque pastor agebas,

nulla nisi Oenone pauperis uxor erat. —Heroides Ovidii Nasonis ^[1][2]

saec. I.

• Non patiamur igitur frigescere hoc opus, et adfectum cum ad summum perduxerimus relinquamus, nec speremus fore ut aliena mala quisquam diu ploret, ideoque cum in aliis, tum in hac maxime parte crescere debet oratio, quia quidquid non adicit prioribus etiam detrahere videtur, et facile deficit adfectus qui descendit. —Institutio oratoria Quintiliani ^[3][2]

saec. I.

• Scis te captari, scis hunc qui captat, avarum,

Et scis qui captat, quid, Mariane, velit.

Tu tamen hunc tabulis heredem, stulte, supremis

Scribis et esse tuo vis, furiose, loco.

‘Munera magna tamen misit.’ Sed misit in hamo;

Et piscatorem piscis amare potest?

Hicine deflebit vero tua fata dolore?

Si cupis, ut ploret, des, Mariane, nihil. —Epigrammata M. Valerii Martialis ^[4][2]

Fontes