probabam

Discretiva

probabam dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
probābam	prima singularis	imperfectum	activa	indicativus	probō (probāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /proˈbaːbam/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pro·bā·bam — morphologica: prob-abam

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

P. Cornelius Tacitus 55-117

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

• Itaque illa mihi placebat oratio de convenientia consensuque naturae, quam quasi cognatione continuatam conspirare dicebas, illud non probabam, quod negabas id accidere potuisse nisi ea uno divino spiritu contineretur. illa vero cohaeret et permanet naturae viribus non deorum, estque in ea iste quasi consensus, quam συνπάθειαν Graeci vocant; sed ea quo sua sponte maior est eo minus divina ratione fieri existimanda est. —De natura deorum Ciceronis ^[1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 116 p.C.n.)

• Verba eius in hunc modum fuere: ‘non hic mihi primus erga populum Romanum fidei et constantiae dies. ex quo a divo Augusto civitate donatus sum, amicos inimicosque ex vestris utilitatibus delegi, neque odio patriae (quippe proditores etiam iis quos anteponunt invisi sunt), verum quia Romanis Germanisque idem conducere et pacem quam bellum probabam. ergo raptorem filiae meae, violatorem foederis vestri, Arminium apud Varum, qui tum exercitui praesidebat, reum feci.’ —Annales ab excessu divi Augusti P. Cornelii Taciti ^[3][2]

Fontes