probabat

Discretiva

probabat dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
probābat	tertia singularis	imperfectum	activa	indicativus	probō (probāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /proˈbaːbat/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pro·bā·bat — morphologica: prob-abat

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

C. Sallustius Crispus -86…-34

Aulus Gellius ca. 130-170

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

• sed utrique Platonis ubertate completi certam quandam disciplinae formulam composuerunt et eam quidem plenam ac refertam, illam autem Socraticam dubitanter de omnibus rebus et nulla affirmatione adhibita consuetudinem disserendi reliquerunt. ita facta est, quod minime Socrates probabat, ars quaedam philosophiae et rerum ordo et descriptio disciplinae. —Academica Ciceronis ^[1][2]

class.  (ca. 42/41 a.C.n.)

• Neque solum illis aliena mens erat, qui conscii coniurationis fuerant, sed omnino cuncta plebes novarum rerum studio Catilinae incepta probabat. id adeo more suo videbatur facere. nam semper in civitate, quibus opes nullae sunt, bonis invident, malos extollunt, vetera odere, nova exoptant, odio suarum rerum mutari omnia student, turba atque seditionibus sine cura aluntur, quoniam egestas facile habetur sine damno. —De Catilinae coniuratione C. Sallusti Crispi ^[3][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

• Hunc Fabricius non probabat neque amico utebatur osusque eum morum causa fuit. Sed cum in temporibus rei difficillimis consules creandi forent et is Rufinus peteret consulatum competitoresque eius essent inbelles quidam et futtiles, summa ope adnixus est Fabricius, uti Rufino consulatus deferretur. —Noctes Atticae A. Gellii ^[4][2]

Fontes