probabis

Discretiva

probabis dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
probābis	secunda singularis	futurum	activa	indicativus	probō (probāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /proˈbaːbis/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pro·bā·bis — morphologica: prob-abis

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

• Certe, inquam, pertinax non ero tibique, si mihi probabis ea, quae dices, libenter assentiar. Probabo, inquit, modo ista sis aequitate, quam ostendis. sed uti oratione perpetua malo quam interrogare aut interrogari. Ut placet, inquam. Tum dicere exorsus est. —De finibus bonorum et malorum Ciceronis ^[1][2]

class.  (70 a.C.n. / 684 a.u.)

• Habemus hominem in fetialium manibus educatum, unum praeter ceteros in publicis religionibus foederum sanctum ac diligentem; omnes qui ante te fuerunt praetores dedantur Mamertinis, quod iis navem contra pactionem foederis imperarint. Sed tamen tu, sancte homo ac religiose, cur Tauromenitanis item foederatis navem imperasti? An hoc probabis, in aequa causa populorum sine pretio varium ius et disparem condicionem fuisse? —In C. Verrem actio secunda Ciceronis ^[3]

Fontes

3. Marcus Tullius Cicero - In C. Verrem actio secunda. (Universitas Turicensis): Liber quintus: De suppliciis. XIX. [49] — probabis