probabo

Discretiva

probabo dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
probābō	prima singularis	futurum	activa	indicativus	probō (probāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /proˈbaːboː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pro·bā·bō — morphologica: prob-abo

Loci

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 158 p.C.n.)

• O mirum commentum! O subtilitas digna carcere et robore! Quis credat effici potuisse, ut quae defensio fuerat, eadem manentibus eisdem litteris in accusationem transverteretur? Est hercule incredibile. Sed hoc incredibile qui sit factum, probabo. —Apologia sive Pro se de magia liber Apulei ^[1][2]

Fontes