probabunt

Discretiva

probabunt dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
probābunt	tertia pluralis	futurum	activa	indicativus	probō (probāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /proˈbaːbunt/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pro·bā·bunt — morphologica: prob-abunt

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

Iordanus Brunus Nolanus 1548-1600

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

• nimirum ista omisere moribus victis, frustraque interdicta, quae vetuerant, cernentes nullas potius quam inritas esse leges maluerunt. haec atque quae secuntur meliores esse nos probabunt. quis enim hodie tantarum columnarum atrium habet? sed priusquam de marmoribus dicamus, hominum in iis praeferenda iudicamus pretia. ante igitur artifices percensebimus. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Latinitas nova

saec. XVI.

• Palladis ante fores cluit ordo principiorum,

Queis natura facit totum et mens singula cernit;

Quorum de numero si quis subtraxerit unum,

Cum vulgo innumere speculamina multiplicabit.

Sensu distractus nimium primordia multis

Inquiret, mihi quae medii per simplicis actum

Occurrunt, numerisque suis monstranda probabunt.

Hisce artes variae demonstrant omnia primis

Seu numeros, seu mensuras, seu pondera, seu momenta,

quibus magis hoc, minus aut aequale feratur.

Quae non propositis tantum damus apta, sed ultro

Quolibet in genere et specie quoque ordine cunque.

Haec igitur serie qua sunt ibi scripta reporto. —De triplici minimo et mensura Iordani Bruni ^[3][2]

Fontes