probare

Discretiva

probare dictio est in variis linguis:

• Dacoromane: probare
• Hispanice: probare

Formae affines

Latine

probāre

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
probāre	secunda singularis	praesens	passiva	imperativus	probō (probāre)
probāre	—	praesens	activa	infinitivus	probō

Appellatio pronuntiatusque

API: /proˈbaːre/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pro·bā·re — morphologica: prob-are

Hispanice

probare

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
probare†	prima singularis	futurum	activa	coniunctivus	probar
probare†	tertia singularis	futurum	activa	coniunctivus	probar

Appellatio pronuntiatusque

API: /pɾoˈba.ɾe/, [pɾoˈβ̞aɾe]

Syllabificatio phonetica: pro·ba·re — morphologica: prob-are

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 158 p.C.n.)

• XIIII servos quos postulasti exhibeo. Cur illis ad quaestionem nihil uteris? Unum puerum atque eum caducum requiris, quem olim abesse pariter mecum scis. Quae alia est evidentior calumnia? XIIII servi petitu tuo adsunt, eos dissimulas; unus puerulus abest, eum insimulas. Postremo quid vis? Puta Thallum adesse: vis  probare  eum praesente me concidisse? Ultro confiteor. Carmine id factum dicis? Hoc puer nescit, ego non factum revinco. Nam caducum esse puerum nec tu audebis negare. —Apologia sive Pro se de magia liber Apulei ^[1]

Vide etiam:  → probare (Vicicitatio)

Fontes

1. Apuleius - Apologia sive Pro se de magia liber. (Bibliotheca Augustana): Pagina 3. Sectio 45. Versus 2 — probare