probarent

Discretiva

probarent dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
probārent	tertia pluralis	imperfectum	activa	coniunctivus	probō (probāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /proˈbaːrent/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pro·bā·rent — morphologica: prob-arent

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Titus Livius -58…+17

Petronius Arbiter ca. 14-66

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (56 a.C.n. / 698 a.u.)

• erimus uberiores si et ille libenter accipiet, et ii subringentur qui villam me moleste ferunt habere quae Catuli fuerat, a Vettio emisse non cogitant; qui domum negant oportuisse me aedificare, vendere aiunt oportuisse. sed quid ad hoc, si, quibus sententiis dixi quod et ipsi probarent, laetati sunt tamen me contra Pompei voluntatem dixisse? —Epistolae ad Atticum Ciceronis ^[1][2]

class.

• Advocataque extemplo contione, cum et levissimus quisque novas res novamque societatem mallent et, quorum propinqui extra urbem interclusi ab hostibus erant, velut obsidibus datis pigneratos haberent animos, pauci magis taciti probarent constantem fidem quam prolatam tueri auderent, haud dubio in speciem consensu fit ad Poenos deditio. —Ab urbe condita Titi Livii ^[3][2]

saec. I.

• Cum deinde diligentius exploraremus qui homines inhabitarent nobile solum, quodve genus negotiationis praecipue probarent post attritas bellis frequentibus opes: “O mi, inquit, hospites, si negotiatores estis, mutate propositum aliudque vitae praesidium quaerite. Sin autem urbanioris notae homines sustinetis semper mentiri, recta ad lucrum curritis.” —Satyricon T. Petronii Arbitri ^[4][2]

Fontes