probares

Discretiva

probares dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

probārēs

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
probārēs	secunda singularis	imperfectum	activa	coniunctivus	probō (probāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /proˈbaːreːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pro·bā·rēs — morphologica: prob-ares

Hispanice

probares

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
probares	secunda singularis	futurum	activa	coniunctivus	probar

Appellatio pronuntiatusque

API: [pɾoˈβa.ɾes]

Syllabificatio phonetica: pro·ba·res — morphologica: prob-ares

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Marcus Terentius Varro -116…-27

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (70 a.C.n. / 684 a.u.)

• Fuit tanti, mihi crede; haberes quod defenderes; nemo quaereret quanti illa res esset; si modo te posses dicere emisse, facile cui velles tuam causam et factum probares; nunc de peripetasmatis quem ad modum te expedias non habes. —In C. Verrem actio secunda Ciceronis ^[1][2]

class.  (ca. 37 a.C.n. / 717 a.u.)

• Haec me Reatino auctore probares, mihi inquit, nisi tu ipse domi equarum greges haberes ac mulorum greges vendidisses. Hinnus qui appellatur, est ex equo et asina, minor quam mulus corpore, plerumque rubicundior, auribus ut equinis, iubam et caudam habet similem asini. Item in ventre est, ut equus, menses duodecim. Hosce item ut eculos et educant et alunt et aetatem eorum ex dentibus cognoscunt. —De agricultura Varronis ^[3][2]

Fontes