probaret

Discretiva

probaret dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
probāret	tertia singularis	imperfectum	activa	coniunctivus	probō (probāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /proˈbaːret/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pro·bā·ret — morphologica: prob-aret

Loci

Titus Livius -58…+17

Velleius Paterculus ca. -20…+35

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Tum ita sibi scriptum traditum esse: foedus cum patre ictum ad se nihil pertinere; id se renovari, non quia probaret sed quia in nova possessione regni patienda omnia essent, passum. —Ab urbe condita Titi Livii ^[1][2]

class.

• Denique ea fortuna Drusi fuit ut malefacta collegarum eius quam optime ab ipso cogitata senatus probaret magis et honorem qui ab eo deferebatur sperneret, iniurias quae ab aliis intendebantur aequo animo reciperet et huius summae gloriae invideret, illorum modicam ferret. —Historiae Romanae Vellei ^[3][2]

Fontes