probavi

Discretiva

probavi dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
probāvī	prima singularis	perfectum	activa	indicativus	probō (probāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /proˈbaːwiː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pro·bā·vī — morphologica: probav-i

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (50 a.C.n. / 704 a.u.)

• si Brutus putabit me quaternas centesimas oportuisse decernere, cum tota provincia singulas observarem itaque edixissem idque etiam acerbissimis faeneratoribus probaretur, si praefecturam negotiatori denegatam queretur, quod ego Torquato nostro in tuo Laenio, Pompeio ipsi in Sex. Statio negavi et iis probavi, si equites deductos moleste feret, accipiam equidem dolorem mihi illum irasci sed multo maiorem non esse eum talem qualem putassem. —Epistolae ad Atticum Ciceronis ^[1][2]

Fontes