probavit

Discretiva

probavit dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
probāvit	tertia singularis	perfectum	activa	indicativus	probō (probāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /proˈbaːwit/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pro·bā·vit — morphologica: probav-it

Loci

Aulus Gellius ca. 130-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

• Nam praeter illas unam et viginti, quae ‘Varronianae’ vocantur, quas idcirco a ceteris segregavit, quoniam dubiosae non erant, set consensu omnium Plauti esse censebantur, quasdam item alias probavit adductus filo atque facetia sermonis Plauto congruentis easque iam nominibus aliorum occupatas Plauto vindicavit, sicuti istam, quam nuperrime legebamus, cui est nomen Boeotia. —Noctes Atticae A. Gellii ^[1][2]

Fontes