putaverint

Discretiva

putaverint dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
putāverint	tertia pluralis	perfectum	activa	coniunctivus	putō (putāre)
putāverint	tertia pluralis	futurum exactum	activa	indicativus	putō (putāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /puˈtaːwerint/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pu·tā·ve·rint — morphologica: putav-erint

Formae aliae

• (Syncop.) putārint

Loci

Aulus Gellius ca. 130-180

Isidorus Hispalensis 560-636

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II. (ca. 170-177 p.C.n.)

• Quae vero putaverint reprehendenda, his, si audebunt, succenseant, unde ea nos accepimus; sed enim, si quae aliter apud alium scripta legerint, ne iam statim temere obstrepant, sed et rationes rerum et auctoritates hominum pensitent, quos illi quosque nos secuti sumus. —Noctes Atticae A. Gellii ^[1][2]

Latinitas mediaevalis

saec. VII.

• Circus Soli principaliter consecratus est a paganis, cuius aedis medio spatio et effigies de fastigio aedis emicat, quod non putaverint sub tecto consecrandum quem in aperto habent. Est autem circus omne illud spatium quod circuire equi solent. —Etymologiarum libri XX Isidori Hispalensis ^[3][2]

Fontes