putor

Latine

pūtor

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈpuːtor/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pū·tor — morphologica: put-or

Notatio

← Latine: pūteō (pūtēre)

Nomen substantivum

pūt|or, -ōris masc.

1. Malus odor.

Declinatio

m.	sing.	plur.
nom.	pūtor	pūtōrēs	I
gen.	pūtōris	pūtōrum	II
dat.	pūtōrī	pūtōribus	III
acc.	pūtōrem	pūtōrēs	IV
abl.	pūtōre	pūtōribus	VI
voc.	pūtor	pūtōrēs	V

Dictiones collatae

• puter, putris, putre
• pūtidus

Synonyma

1. foetor

Translationes

Malus odor	dilatare ▼

Malus odor	collabi ▲

Anglice: rot (en), stink (en), foul odor (en) Francogallice: puanteur (fr) f, pourriture (fr) f Germanice: Fäulnis (de) f, Gestank (de) m, modriger Geruch (de) m Italice: puzzo (it) m, fetore (it) m

Discretiva

putor dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

putor

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
putor	prima singularis	praesens	passiva	indicativus	putō (putāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈputor/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pu·tor — morphologica: put-or

Loci

T. Lucretius Carus –95…–55

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• quod si forte suum dimittunt corpore sensum

atque alium capiunt, quid opus fuit adtribui id quod

detrahitur? tum praeterea, quod fudimus ante,

quatinus in pullos animalis vertier ova

cernimus alituum vermisque effervere terra,

intempestivos quam putor cepit ob imbris,

scire licet gigni posse ex non sensibus sensus. —De rerum natura Lucretii ^[1][2]

Fontes