redire

Discretiva

redire dictio est in variis linguis:

• Francogallice: redire
• Italice: redire

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
redīre	—	praesens	activa	infinitivus	redeō

Appellatio pronuntiatusque

API: /reˈdiːre/

(classice)

Syllabificatio phonetica: red·ī·re — morphologica: red-ire

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Sit Scipio clarus ille cuius consilio atque virtute Hannibal in Africam redire atque Italia decedere coactus est, ornetur alter eximia laude Africanus qui duas urbis huic imperio infestissimas Karthaginem Numantiamque delevit, habeatur vir egregius Paulus ille cuius currum rex potentissimus quondam et nobilissimus Perses honestavit, sit aeterna gloria Marius qui bis Italiam obsidione et metu servitutis liberavit, anteponatur omnibus Pompeius cuius res gestae atque virtutes isdem quibus solis cursus regionibus ac terminis continentur: erit profecto inter horum laudes aliquid loci nostrae gloriae, nisi forte maius est patefacere nobis provincias quo exire possimus quam curare ut etiam illi qui absunt habeant quo victores revertantur. —In L. Catilinam oratio quarta habita in Senatu Ciceronis ^[1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.

• Sed prius fiduciam vestri causa sollicito mihi tribuite, cum praesertim vobis, si sententia haec mea displicuerit, liceat rursus ad asinum redire. —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[3]

Fontes

3. Apuleius - Metamorphoseon libri XI. (Bibliotheca Augustana): Liber VII. Capitulum IX. Versus 3 — redire