referente

Discretiva

referente dictio est in variis linguis:

• Hispanice: referente
• Italice: referente
• Lusitane: referente

Dictiones similes

• Francogallice: référente

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
referente	casus ablativus singularis	participii referēns

Appellatio pronuntiatusque

API: /refeˈrente/

(classice)

Syllabificatio phonetica: re·fe·ren·te — morphologica: re-fer-ent-e

Italice

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
referente	—	praesens	activa	participium	referire

Appellatio pronuntiatusque

API: /refeˈrɛnte/

Syllabificatio phonetica: re·fe·ren·te — morphologica: re-fer-ente

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• totusque populus e litore quanto potest clamore conciet simonem <in> spectaculi eventum, celeriter delphini exaudiunt desideria aquilonum flatu vocem prosequente, austro vero tardius ex adverso referente; set tum quoque inproviso in auxilium advolare properant. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Fontes

1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber nonus, cap. 9, [30] — referente
2. Vicicitatio: referente.