ridiculae

Discretiva

ridiculae dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
rīdiculae	casus genitivus singularis · genus femininum	adiectivi rīdiculus
rīdiculae	casus dativus singularis · genus femininum	adiectivi rīdiculus
rīdiculae	casus nominativus pluralis · genus femininum	adiectivi rīdiculus
rīdiculae	casus vocativus pluralis · genus femininum	adiectivi rīdiculus

Appellatio pronuntiatusque

API: /riːˈdi.ku.lae̯/

(classice)

Syllabificatio phonetica: rī·di·cu·lae — morphologica: ridicul-ae

Loci

Lucius Annaeus Seneca -3…+65

Aulus Gellius ca. 130-180

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Haec disputamus attractis superciliis, fronte rugosa? Non possum hoc loco dicere illud Caelianum: “O tristes ineptias!” Ridiculae sunt. Quin itaque potius aliquid utile nobis ac salutare tractamus et quaerimus, quomodo ad virtutes pervenire possimus, quae nos ad illas via adducat. —Ad Lucilium epistulae morales Senecae ^[1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

• Quin etiam, si quid plus erit aliterve conmissum, res fiet ridiculae atrocitatis, ut contraria actio mutuae talionis oriatur et adolescat infinita quaedam reciprocatio talionum. Nam de inmanitate illa secandi partiendique humani corporis, si unus ob pecuniam debitam iudicatus addictusque sit pluribus, non libet meminisse et piget dicere. —Noctes Atticae A. Gellii ^[3][2]

Fontes