salutationem

Discretiva

salutationem dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
salūtātiōnem	casus accusativus singularis	substantivi salūtātiō

Appellatio pronuntiatusque

API: /sa.luːtaːtiˈoːnem/

(classice)

Syllabificatio phonetica: sa·lū·tā·ti·ō·nem — morphologica: salutation-em

Loci

Aulus Gellius ca. 130-180

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

• Ad philosophum Taurum Athenas visendi cognoscendique eius gratia venerat V. C., praeses Cretae provinciae, et cum eo simul eiusdem praesidis pater. Taurus sectatoribus commodum dimissis sedebat pro cubiculi sui foribus et cum assistentibus nobis sermocinabatur. Introivit provinciae praeses et cum eo pater; assurrexit placide Taurus et post mutuam salutationem resedit. —Noctes Atticae A. Gellii ^[1][2]

Fontes