scribendum

Discretiva

scribendum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
scrībendum	—	—	activa	gerundium­	accusativo	scrībō (scrībere)

Forma	Modus flexurae	originis
scrībendum	casus accusativus singularis · genus masculinum	gerundivi scrībendus
scrībendum	casus nominativus singularis · genus neutrum	gerundivi scrībendus
scrībendum	casus accusativus singularis · genus neutrum	gerundivi scrībendus
scrībendum	casus vocativus singularis · genus neutrum	gerundivi scrībendus

Appellatio pronuntiatusque

API: /skriːˈben.dum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: scrī·ben·dum — morphologica: scrib-end-um

Loci

Marcus Valerius Martialis 40–103

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 85–102 p.C.n.)

• Have, mi Torani, frater carissime. Epigramma, quod extra ordinem paginarum est, ad Stertinium clarissimum virum scripsimus, qui imaginem meam ponere in bibliotheca sua voluit. De quo scribendum tibi putavi, ne ignorares, Avitus iste quis vocaretur. Vale et para hospitium.

Note, licet nolis, sublimi pectore vates,

Cui referet serus praemia digna cinis,

Hoc tibi sub nostra breve carmen imagine vivat,

Quam non obscuris iungis, Avite, viris:

‘Ille ego sum nulli nugarum laude secundus,

Quem non miraris, sed puto, lector, amas.

Maiores maiora sonent: mihi parva locuto

Sufficit in vestras saepe redire manus.’ —Epigrammata M. Valerii Martialis ^[1][2]

Fontes