scripturo

Discretiva

scripturo dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
scrīptūrō	casus dativus singularis · genus masculinum	participii scrīptūrus
scrīptūrō	casus ablativus singularis · genus masculinum	participii scrīptūrus
scrīptūrō	casus dativus singularis · genus neutrum	participii scrīptūrus
scrīptūrō	casus ablativus singularis · genus neutrum	participii scrīptūrus

Appellatio pronuntiatusque

API: /skriːpˈtuːroː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: scrīp·tū·rō — morphologica: script-ur-o

Loci

Plinius minor 61-113

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• Nam cum Senecio reus esset quod de vita Helvidi libros composuisset rogatumque se a Fannia in defensione dixisset, quaerente minaciter Mettio Caro, an rogasset respondit: ‘Rogavi’; an commentarios scripturo dedisset: ‘Dedi’; an sciente matre: ‘Nesciente’; postremo nullam vocem cedentem periculo emisit. —Epistulae Plini minoris ^[1][2]

Fontes