scripturum

Discretiva

scripturum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
scrīptūrum	casus accusativus singularis · genus masculinum	participii scrīptūrus
scrīptūrum	casus nominativus singularis · genus neutrum	participii scrīptūrus
scrīptūrum	casus accusativus singularis · genus neutrum	participii scrīptūrus
scrīptūrum	casus vocativus singularis · genus neutrum	participii scrīptūrus

Appellatio pronuntiatusque

API: /skriːpˈtuːrum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: scrīp·tū·rum — morphologica: script-ur-um

Loci

M. Tullius Cicero –106…–43

Lucius Annaeus Seneca –3…+65

P. Cornelius Tacitus 55–117

Iordanus Brunus Nolanus 1548–1600

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

• putaram te aliquid novi, quod eius modi fuerat initium litterarum, ‘quamvis non curarem quid in Hispania fieret,’ tamen te scripturum; sed videlicet meis litteris respondisti ut de foro et de curia. sed domus est, ut ais, forum. quid ipsa domo mihi opus est carenti foro? occidimus, occidimus Attice, iam pridem nos quidem, sed nunc fatemur, postea quam unum quo tenebamur amisimus. —Epistolae ad Atticum Ciceronis ^[1][2]

class.

• Putas me tibi scripturum quam humane nobiscum hiemps gerit, quae et remissa fuit et brevis, quam malignum ver sit, quam praeposterum frigus, et alias ineptias verba quaerentium? Ego vero aliquid quod et mihi et tibi prodesse possit scribam. Quid autem id erit nisi ut te exhorter ad bonam mentem? Huius fundamentum quod sit quaeris? ne gaudeas vanis. —Ad Lucilium epistulae morales Senecae ^[3][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 116 p.C.n.)

• Drusus orto die et vocata contione, quamquam rudis dicendi, nobilitate ingenita incusat priora, probat praesentia; negat se terrore et minis vinci: flexos ad modestiam si videat, si supplices audiat, scripturum patri ut placatus legionum preces exciperet. orantibus rursum idem Blaesus et L. Aponius, eques Romanus e cohorte Drusi, Iustusque Catonius, primi ordinis centurio, ad Tiberium mittuntur. —Annales P. Cornelii Taciti ^[4][2]

Latinitas nova

saec. XVI.  (1591 p.C.n.)

• Itaque me scripturum hodie ab hoc instanti ad immensam praeteritam durationem fuit verum, et me scripsisse falsum; me vero scripsisse ab hoc tempore ad immensam nihilominus durationem erit verum, et ut olim scripturum falsum erit. Ergo in omni puncto durationis, atque omnis durationis punctus est principium sine fine et finis sine principio. Tota ergo duratio est infinitum instans idem principium et finis. —De triplici minimo et mensura Iordani Bruni ^[5][2]

Fontes