sentio

Verbum finitum

­

Thema	Vox activa
sent-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	sentiō	sentiam		sentiēbam	sentīrem	sentiam
II. sing.	sentīs	sentiās	sentī!	sentiēbās	sentīrēs	sentiēs	sentītō!
III. sing.	sentit	sentiat		sentiēbat	sentīret	sentiet	sentītō!
I. plur.	sentīmus	sentiāmus		sentiēbāmus	sentīrēmus	sentiēmus
II. plur.	sentītis	sentiātis	sentīte!	sentiēbātis	sentīrētis	sentiētis	sentītōte!
III. plur.	sentiunt	sentiant		sentiēbant	sentīrent	sentient	sentiuntō!
Thema	Vox passiva
sent-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	sentior	sentiar		sentiēbar	sentīrer	sentiar
II. sing.	sentīris	sentiāris	sentīre!	sentiēbāris	sentīrēris	sentiēris	sentītor!
III. sing.	sentītur	sentiātur		sentiēbātur	sentīrētur	sentiētur	sentītor!
I. plur.	sentīmur	sentiāmur		sentiēbāmur	sentīrēmur	sentiēmur
II. plur.	sentīminī	sentiāminī	sentīminī!	sentiēbāminī	sentīrēminī	sentiēminī	—
III. plur.	sentiuntur	sentiantur		sentiēbantur	sentīrentur	sentientur	sentiuntor!

Thema	Vox activa
sēns-	Tempus perfectum		plusquam perfectum		futurum exactum
Persona	indicativ.	coniunct.	indicativ.	coniunct.
I. sing.	sēnsī	sēnserim	sēnseram	sēnsissem	sēnserō
II. sing.	sēnsistī	sēnseris	sēnserās	sēnsissēs	sēnseris
III. sing.	sēnsit	sēnserit	sēnserat	sēnsisset	sēnserit
I. plur.	sēnsimus	sēnserimus	sēnserāmus	sēnsissēmus	sēnserimus
II. plur.	sēnsistis	sēnseritis	sēnserātis	sēnsissētis	sēnseritis
III. plur.	sēnsērunt	sēnserint	sēnserant	sēnsissent	sēnserint

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

• Equidem ita  sentio , peculiarem in studiis causam eorum esse, qui difficultatibus victis utilitatem iuvandi praetulerint gratiae placendi, idque iam et in aliis operibus ipse feci et profiteor mirari me T. Livium, auctorem celeberrimum, in historiarum suarum, quas repetit ab origine urbis, quodam volumine sic orsum: “iam sibi satis gloriae quaesitum, et potuisse se desidere, ni animus inquies pasceretur opere.” profecto enim populi gentium victoris et Romani nominis gloriae, non suae, composuisse illa decuit. —Naturalis historia Plinii ^[2]

Vide etiam:  → sentio (Vicicitatio)

Fontes

1. Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — sentio, sēnsī, sēnsum, īre (tom. 2, p. 2606)
2. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Praefatio, [16] — sentio