servabor

Discretiva

servabor dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
servābor	prima singularis	futurum	passiva	indicativus	servō (servāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /serˈwaːbor/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ser·vā·bor — morphologica: serv-abor

Loci

P. Ovidius Naso -42…+18

Marcus Valerius Martialis 40-103

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Sed neque conpedibus nec me conpesce catenis –

servabor firmo vinctus amore tui!

cum bene se quantumque voles satiaverit ira,

ipsa tibi dices: ‘quam patienter amat!’

ipsa tibi dices, ubi videris omnia ferri:

‘tam bene qui servit, serviat iste mihi!’

nunc reus infelix absens agor, et mea, cum sit

optima, non ullo causa tuente perit. —Heroides Ovidii Nasonis ^[1][2]

saec. I.

• Det numerum cyathis Instanti littera Rufi:

Auctor enim tanti muneris ille mihi:

Si Telethusa venit promissaque gaudia portat,

Servabor dominae, Rufe, triente tuo;

Si dubia est, septunce trahar; si fallit amantem,

Ut iugulem curas, nomen utrumque bibam. —Epigrammata M. Valerii Martialis ^[3][2]

Fontes