servaverant

Discretiva

servaverant dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
servāverant	tertia pluralis	plusquam perfectum	activa	indicativus	servō (servāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ser'waːwerant/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ser·vā·ve·rant — morphologica: servav-erant

Formae aliae

• (Syncop.) servārant

Loci

Titus Livius -58…+17

P. Cornelius Tacitus 55-117

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

I

II

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Deinde est honos additus. Non enim, ut ab Romulo traditum ceteri servaverant reges, viritim suffragium eadem vi eodemque iure promisce omnibus datum est; sed gradus facti, ut neque exclusus quisquam suffragio videretur et vis omnis penes primores civitatis esset; —Ab urbe condita Titi Livii ^[1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 105-110 p.C.n.)

• Otho cruento adhuc foro per stragem iacentium in Capitolium atque inde in Palatium vectus concedi corpora sepulturae cremarique permisit. Pisonem Verania uxor ac frater Scribonianus, Titum Vinium Crispina filia composuere, quaesitis redemptisque capitibus, quae venalia interfectores servaverant. —Historiae P. Cornelii Taciti ^[3][2]

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Confestim itaque constrictis sarcinis illis, quas nobis servaverant fideles mortui, Plataeae terminos concito gradu deserentes istud apud nostros animos identidem reputabamus merito nullam fidem in vita nostra repperiri, quod ad manis iam et mortuos odio perfidiae nostrae demigrarit. —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[4][2]

Fontes