servavere

Discretiva

servavere dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
servāvēre	tertia pluralis	perfectum	activa	indicativus	servō (servāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /serwaːˈweːre/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ser·vā·vē·re — morphologica: servav-ere

Formae aliae

• servāvērunt

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• Veteres quattuor omnino servavere per totidem mundi partes – ideo nec Homerus plures nominat – hebeti, ut mox iudicatum est, ratione; secuta aetas octo addidit nimis subtili atque concisa. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Latinitas humanistica

saec. XIV.

• Addebam Athenienses, qui bello cum Lacedemoniis suscepto, afflictis ad ultimum fortunis, amissis ducibus exercituque deleto et Siracusio in equore tota pene classe consumpta, quod unum supererat, servavere animos, brevique post terra marique per omnia se se magnifice ulti sunt. —Epistole familiares Petrarcae ^[3][2]

Fontes