servaverim

Discretiva

servaverim dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
servāverim	prima singularis	perfectum	activa	coniunctivus	servō (servāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ser'waːwerim/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ser·vā·ve·rim — morphologica: servav-erim

Loci

Titus Livius -58…+17

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Centurionem, nobilem militaribus factis, iudicatum pecuniae cum duci vidisset, medio foro cum caterva sua accurrit et manum iniecit; vociferatusque de superbia patrum ac crudelitate feneratorum et miseriis plebis, virtutibus eius viri fortunaque, tum vero ego inquit nequiquam hac dextra Capitolium arcemque servaverim, si civem commilitonemque meum tamquam Gallis victoribus captum in servitutem ac vincula duci videam. —Ab urbe condita Titi Livii ^[1][2]

Latinitas humanistica

saec. XIV.

• Riden Imperii nostri tria fulgida sidera, non quod plura deferverint? Siquidem catervatim sese ingerunt viri illustres et similia ausi et similes rerum exitus sortiti. Sed quoniam tres tantum ex adverso locuturus sum, ternarium in utrisque servaverim. —Epistole extravagantes Petrarcae ^[3][2]

Fontes