servaveris

Discretiva

servaveris dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
servāveris	secunda singularis	perfectum	activa	coniunctivus	servō (servāre)
servāveris	secunda singularis	futurum exactum	activa	indicativus	servō (servāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ser'waːweris/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ser·vā·ve·ris — morphologica: servav-eris

Loci

Lucius Annaeus Seneca -3/+65

Quintus Curtius Rufus ca. 50

P. Cornelius Tacitus ca. 116

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Etiamnunc, cum filium tuum servavi, ad genua procumbis, dis vota solvis tamquam ipse servatus; illae voces exeunt tibi: “Nihil mea interest, an me servaveris; duos servasti, immo me magis.” —De beneficiis Senecae ^[1][2]

saec. I.

• Quem etsi nihil a me inpetrare oportebat, utpote qui ne belli quidem in me iura servaveris, tamen, si veneris supplex, et matrem et coniugem et liberos sine pretio recepturum esse promitto. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi ^[3][2]

Latinitas postclassica

saec. II.

• si statim deditus traderer, neque mea fortuna neque tua gloria inclaruisset; et supplicium mei oblivio sequeretur: at si incolumem servaveris, aeternum exemplar clementiae ero. —Annales P. Cornelii Taciti ^[4][2]

Latinitas humanistica

saec. XIV.

• Denique nec id ipsum satis est, nisi quecunque vel ingenio studioque quesieris vel industria memoriaque servaveris, “apposite ad persuadendum”, ut rethorici vocant, hoc est accomodato rebus ipsis, efficaci et ornato et moturo animos eloquio proferantur; ut nemo mirari debeat tanti artificii professorum semper magnam fuisse penuriam; neque enim unam rem sed innumerabiles profitentur, easque non ut ceteri hominum, sed alio singulari et proprio quodam modo, et super omnia eloquentiam exquisitam. —Epistole familiares Petrarcae ^[5][2]

Fontes