servor

Discretiva

servor dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
servor	prima singularis	praesens	passiva	indicativus	servō (servāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈserwor/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ser·vor — morphologica: serv-or

Loci

P. Ovidius Naso -42…+18

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class. (ca. 2-8)

• tristis erat (sed nulla tamen formosior illa

esse potest tristi) desiderioque dolebat

coniugis abrepti: tu collige, qualis in illa,

Phoce, decor fuerit, quam sic dolor ipse decebat!

quid referam, quotiens temptamina nostra pudici

reppulerint mores, quotiens ‘ego’ dixerit ‘uni

servor; ubicumque est, uni mea gaudia servo.’ —Metamorphoses Ovidii Nasonis ^[1][2]

Fontes