singulare

Solum singulare Linguae multae ab hac subpagina tractatur. Vide etiam s.v. Singulare.

Discretiva

singulare dictio est in variis linguis:

• Dacoromane: singulare

Dictiones similes

• Germanice: Singulare
• Germanice: singuläre

Formae affines

Latine

singulāre

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
singulāre	casus nominativus singularis · genus neutrum	adiectivi singulāris
singulāre	casus accusativus singularis · genus neutrum	adiectivi singulāris
singulāre	casus vocativus singularis · genus neutrum	adiectivi singulāris

Appellatio pronuntiatusque

API: /sin.guˈlaːre/

(classice)

Syllabificatio phonetica: sin·gu·lā·re — morphologica: singular-e

Dacoromane

singulare

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
singulare	casus genitivus/dativus singularis · genus femininum	adiectivi singular
singulare	casus nominativus/accusativus pluralis · genus femininum	adiectivi singular
singulare	casus genitivus/dativus pluralis · genus femininum	adiectivi singular

Appellatio pronuntiatusque

API: /sin.guˈla.re/

Syllabificatio phonetica: sin·gu·la·re — morphologica: singular-e

Latinitas Romana

class.  (ca. 47-45 a.C.n.)

• Est tertium quoque genus  singulare  ut in multitudine, uter, in quo multitudinis ut utrei; uter poeta singulari, utri poetae multitudinis est. Qua explicata natura apparet non debere omnia vocabula multitudinis habere par  singulare : omnes enim numeri ab duobus susum versus multitudinis sunt neque eorum quisquam habere potest  singulare  compar. Iniuria igitur postulant, si qua sint singularia, oportere habere multitudinis. —De lingua Latina Varronis ^[1]

Vide etiam:  → singulare (Vicicitatio)

Fontes

1. Marcus Terentius Varro - De lingua Latina. Liber nonus, XXXIX. p. 65 — singulare