singulari

Solum singulari Linguae multae ab hac subpagina tractatur. Vide etiam s.v. singulari.

Discretiva

singulari dictio est in variis linguis:

• Dacoromane: singulari
• Italice: singulari
• Melitense: singulari

Dictiones similes

• Dacoromane: singularii
• Italice: singolari

Formae affines

Latine

singulārī

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
singulārī	casus dativus singularis	adiectivi singulāris
singulārī	casus ablativus singularis	adiectivi singulāris

Appellatio pronuntiatusque

API: /sin.guˈlaːriː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: sin·gu·lā·rī — morphologica: singular-i

Dacoromane

singulari

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
singulari	casus nominativus/accusativus pluralis · genus masculinum	adiectivi singular
singulari	casus genitivus/dativus pluralis · genus masculinum	adiectivi singular

Appellatio pronuntiatusque

API: /sin.guˈlarʲ/

Syllabificatio phonetica: sin·gu·lari — morphologica: singular-i

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Tandem denique reversus ad sensum praesentium adrepta manu Photidis et admota meis luminibus: «Patere, oro te», inquam «dum dictat occasio, magno et  singulari  me adfectionis tuae fructu perfrui et impertire nobis unctulum indidem per istas tuas pupillas, mea mellitula, tuumque mancipium inremunerabili beneficio sic tibi perpetuo pignera ac iam perfice ut meae Veneri Cupido pinnatus adsistam tibi.» —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[1]

Vide etiam:  → singulari (Vicicitatio)

Fontes

1. Apuleius - Metamorphoseon libri XI. (Bibliotheca Augustana): Liber III. Capitulum XXII. Versus 4 — singulari