singularia

Discretiva

singularia dictio est in variis linguis:

• Batave: singularia

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
singulāria	casus nominativus pluralis · genus neutrum	adiectivi singulāris
singulāria	casus accusativus pluralis · genus neutrum	adiectivi singulāris
singulāria	casus vocativus pluralis · genus neutrum	adiectivi singulāris
singulāria	casus nominativus pluralis · genus neutrum	adiectivi singulārius
singulāria	casus accusativus pluralis · genus neutrum	adiectivi singulārius
singulāria	casus vocativus pluralis · genus neutrum	adiectivi singulārius

Appellatio pronuntiatusque

API: /sin.guˈlaːri.a/

(classice)

Syllabificatio phonetica: sin·gu·lā·ri·a — morphologica: singular-ia

Latinitas Romana

class.  (ca. 47-45 a.C.n.)

• Item reprehendunt analogias, quod dicantur multitudinis nomine publicae balneae, non balnea, contra quod privati dicant unum balneum, quom, plura balnea non dicant. Quibus responderi potest non esse reprehendendum, quod scalae et aquae caldae, pleraque cum causa, multitudinis vocabulis sint appellata neque eorum  singularia  in usum venerint; idemque item contra. —De lingua Latina Varronis ^[1]

Vide etiam:  → singularia (Vicicitatio)

Fontes

1. Marcus Terentius Varro - De lingua Latina. Liber nonus, XLI. p. 68 — singularia