singularibus

Discretiva

singularibus dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
singulāribus	casus dativus pluralis	adiectivi singulāris
singulāribus	casus ablativus pluralis	adiectivi singulāris

Appellatio pronuntiatusque

API: /sin.guˈlaːri.bus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: sin·gu·lā·ri·bus — morphologica: singular-ibus

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 158 p.C.n.)

• Sequens causa morborum inest in eorum vitio, quae iam concreta ex simplicibus elementis una tamen specie coaluerunt, ut est sanguinis species et visceris et ossi et medullae, porro illa quae ex hisce  singularibus  mixta sunt. Tertio in corpore concrementa varii fellis et turbidi spiritus et pinguis humoris novissima aegritudinum incitamenta sunt. —Apologia sive Pro se de magia liber Apulei ^[1]

Vide etiam:  → singularibus (Vicicitatio)

Fontes

1. Apuleius - Apologia sive Pro se de magia liber. (Bibliotheca Augustana): Pagina 3. Sectio 49. Versus 4 — singularibus