solutior

Discretiva

solutior dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
solūtior	casus nominativus singularis · genus masculinum	adiectivi solūtior (solūtus comparativus)
solūtior	casus vocativus singularis · genus masculinum	adiectivi solūtior (solūtus comparativus)
solūtior	casus nominativus singularis · genus femininum	adiectivi solūtior (solūtus comparativus)
solūtior	casus vocativus singularis · genus femininum	adiectivi solūtior (solūtus comparativus)

Appellatio pronuntiatusque

API: /soˈluːtior/

(classice)

Syllabificatio phonetica: so·lū·ti·or — morphologica: solut-ior

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• id, quod in Gallia nascitur, infirmius habetur. praeterea mas spissior amariorque – hic et capitis dolores facit –, femina solutior. initio gustus dulcis mox in amaritudinem transit. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Fontes

1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber XXV, cap. 57, [103] — solutior
2. Vicicitatio: solutior.