solvantur

Discretiva

solvantur dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
solvantur	tertia pluralis	praesens	passiva	coniunctivus	solvō (solvere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /solˈwantur/

(classice)

Syllabificatio phonetica: sol·van·tur — morphologica: solv-antur

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• somnum etiam facere traduntur et ulcera oris sanare commanducatae cum pane, et canis morsus virides ex aceto inlitae aut siccae cum melle * * * et vino, ita ut post diem tertium solvantur. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Fontes

1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber XX, cap. 20, [39] — solvantur
2. Vicicitatio: solvantur.