solvo

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈsolwoː/, [ˈsɔɫwoː]

(classice)

Syllabificatio phonetica: sol·vō — morphologica: solv-o

Verbum transitivum

solv|ō, -ere, -ī, solūtum

1. Ligationem rumpere alicuius rei cum aliqua re.
2. Pecuniam dare pro aliqua re.

Coniugatio

Verbum finitum

­

Thema	Vox activa
solv-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	solvō	solvam		solvēbam	solverem	solvam
II. sing.	solvis	solvās	solve!	solvēbās	solverēs	solvēs	solvitō!
III. sing.	solvit	solvat		solvēbat	solveret	solvet	solvitō!
I. plur.	solvimus	solvāmus		solvēbāmus	solverēmus	solvēmus
II. plur.	solvitis	solvātis	solvite!	solvēbātis	solverētis	solvētis	solvitōte!
III. plur.	solvunt	solvant		solvēbant	solverent	solvent	solvuntō!
Thema	Vox passiva
solv-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	solvor	solvar		solvēbar	solverer	solvar
II. sing.	solveris	solvāris	solvere!	solvēbāris	solverēris	solvēris	solvitor!
III. sing.	solvitur	solvātur		solvēbātur	solverētur	solvētur	solvitor!
I. plur.	solvimur	solvāmur		solvēbāmur	solverēmur	solvēmur
II. plur.	solviminī	solvāminī	solviminī!	solvēbāminī	solverēminī	solvēminī	—
III. plur.	solvuntur	solvantur		solvēbantur	solverentur	solventur	solvuntor!

Thema	Vox activa
solv-	Tempus perfectum		plusquam perfectum		futurum exactum
Persona	indicativ.	coniunct.	indicativ.	coniunct.
I. sing.	solvī	solverim	solveram	solvissem	solverō
II. sing.	solvistī	solveris	solverās	solvissēs	solveris
III. sing.	solvit	solverit	solverat	solvisset	solverit
I. plur.	solvimus	solverimus	solverāmus	solvissēmus	solverimus
II. plur.	solvistis	solveritis	solverātis	solvissētis	solveritis
III. plur.	solvērunt	solverint	solverant	solvissent	solverint

Verbum infinitum

Modus	infinitivus			participium
Tempus	praesens	perfectum	futurum	praesens	perfectum	futurum
Vox activa	solvere	solvisse	solūtūrum, -am, -um esse	solvēns		solūtūrus, -a, -um­
Vox passiva	solvī	solūtum, -am, -um esse	solūtum īrī		solūtus, -a, -um
Gerundium		Gerundivum			Supinum
solvendī		solvendus, -a, -um			solūtum	solūtū

Dictiones derivatae

• solūtiō
• solūtor, solūtrīx
• solūtus

Composita

• absolvō, absolvere, absolūtio
• circumsolvō, circumsolvere
• cōnsolvō, cōnsolvere
• dēsolvō, dēsolvere
• dissolvō, dissolvere, dissolūtio
• exsolvō, exsolvere, exsolūtio
• persolvō, persolvere
• resolvō, resolvere, resolūtio
• subsolvō, subsolvere

Translationes

Ligationem rumpere	dilatare ▼

Ligationem rumpere	collabi ▲

Anglice: loosen (en), untie (en), solve (en) Esperantice: solvi (eo) Francogallice: relâcher (fr), détacher (fr), dissoudre (fr) Germanice: lösen (de), auflösen (de), solvieren (de) Italice: sciogliere (it), liberare (it), staccare (it)

Pecuniam dare	dilatare ▼

Pecuniam dare	collabi ▲

Anglice: pay (en) Francogallice: payer (fr) Germanice: bezahlen (de) Italice: pagare (it)

Discretiva

solvo dictio est in variis linguis:

• Esperantice: solvo

Formae affines

Italice

solvo

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
solvo	prima singularis	praesens	activa	indicativus	solvere

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈsɔlvo/

Syllabificatio phonetica: sol·vo — morphologica: solv-o

Loci

Marcus Terentius Varro -116…-27

Publius Vergilius Maro -70…-19

P. Ovidius Naso -42…+18

Lucius Annaeus Seneca -3…+65

antiq.

class.

class.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 37 a.C.n.)

• Tu vero, Murri, veni mi advocatus, dum asses solvo Laribus, si postea a me repetant, ut testimonium perhibere possis. Atticus Murrio, Narra isti, inquit, eadem, qui sermones sint habiti et quid reliqui sit, ut ad partes paratus veniat; nos interea secundum actum de maioribus adtexamus. —De agricultura Varronis ^[1][2]

class. (ca. 29-19 a.Ch.n.)

• ergo Iris croceis per caelum roscida pennis

mille trahens varios adverso sole colores

devolat et supra caput astitit. «hunc ego Diti

sacrum iussa fero teque isto corpore solvo»:

sic ait et dextra crinem secat, omnis et una

dilapsus calor atque in ventos vita recessit. —Aeneidos libri XII P. Vergilii Maronis ^[3][2]

class.  (post 1 a.C.n.)

• quid faciat? vir abest, et adest non rusticus hospes,

et timet in vacuo sola cubare toro.

viderit Atrides: Helenen ego crimine solvo:

usa est humani commoditate viri. —Ars amatoria Ovidii Nasonis ^[4][2]

class.

• et tu, parens, ubicumque poenarum arbiter

adstas mearum; non ego hoc tantum scelus

ulla expiari credidi poena satis

umquam, nec ista morte contentus fui,

nec me redemi parte: membratim tibi

perire volui — debitum tandem exige.

nunc solvo poenas, tunc tibi inferias dedi. —Phoenissae Senecae ^[5][2]

Fontes