solvendi

Discretiva

solvendi dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
solvendī	—	—	activa	gerundium­	genitivo	solvō (solvere)

Forma	Modus flexurae	originis
solvendī	casus genitivus singularis · genus masculinum	gerundivi solvendus
solvendī	casus genitivus singularis · genus neutrum	gerundivi solvendus
solvendī	casus nominativus pluralis · genus masculinum	gerundivi solvendus
solvendī	casus vocativus pluralis · genus masculinum	gerundivi solvendus

Appellatio pronuntiatusque

API: /solˈwendiː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: sol·ven·dī — morphologica: solv-end-i

Loci

Aulus Cornelius Celsus 30

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Solvendi fibulas tempus inflammatione finita et purgato vulnere est, ut una simul et oras et venas cicatrix devinciat. —De Medicina Celsi ^[1][2]

Fontes

1. Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber septimus, XXII. [4] — solvendi
2. Vicicitatio: solvendi.