solvendum

Discretiva

solvendum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
solvendum	—	—	activa	gerundium­	accusativo	solvō (solvere)

Forma	Modus flexurae	originis
solvendum	casus accusativus singularis · genus masculinum	gerundivi solvendus
solvendum	casus nominativus singularis · genus neutrum	gerundivi solvendus
solvendum	casus accusativus singularis · genus neutrum	gerundivi solvendus
solvendum	casus vocativus singularis · genus neutrum	gerundivi solvendus

Appellatio pronuntiatusque

API: /solˈwendum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: sol·ven·dum — morphologica: solv-end-um

Loci

Aulus Cornelius Celsus 30

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Illud quoque perpetuum est in omnibus morbis, ubi ab inferiore parte purgandus aliquis est, ventrem eius ante solvendum esse; ubi a superiore, comprimendum. —De Medicina Celsi ^[1][2]

Fontes

1. Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber tertius, XVIII. [20] — solvendum
2. Vicicitatio: solvendum.