solventur

Discretiva

solventur dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
solventur	tertia pluralis	futurum	passiva	indicativus	solvō (solvere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /solˈwentur/

(classice)

Syllabificatio phonetica: sol·ven·tur — morphologica: solv-entur

Loci

Aulus Cornelius Celsus 30

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Quod si protinus initio dolor et tussis fuit et spiritus difficultas, vomica vel ante vel circa vicesimum diem erumpet: si serius ista coeperint, necesse est quidem increscant, sed quo minus cito adfecerint, eo tardius solventur. —De Medicina Celsi ^[1][2]

Fontes

1. Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber secundus, VII. [36] — solventur
2. Vicicitatio: solventur.