solveremus

Discretiva

solveremus dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
solverēmus	prima pluralis	imperfectum	activa	coniunctivus	solvō (solvere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /sol.weˈreːmus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: sol·ve·rē·mus — morphologica: solv-eremus

Loci

Titus Livius -58…+17

Aurelius Augustinus Hipponensis 354-430

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (anno 414 u.c.)

• Tempestatis patientiam negando militem; quis dubitat exarsisse eos, cum plus ducentorum annorum morem solveremus? pertulerunt tamen hunc dolorem. Bellum nostro nomine cum Paelignis gessimus; qui ne nostrorum quidem finium nobis per nos tuendorum ius antea dabant, nihil intercesserunt. —Ab urbe condita Titi Livii ^[1][2]

Latinitas postclassica

saec. IV.

• Nihil horum merito, sed excellentissima bonitate; ut nos caveremus magis superbiam, qua dignissime in ista cecidimus, quam contumelias quas indignus excepit; et animo aequo mortem debitam solveremus, si propter nos potuit etiam indebitam sustinere; et quidquid secretius atque purgatius in tali sacramento a sanctis et melioribus intelligi potest. —De musica Augustini ^[3][2]

Fontes