solverit

Discretiva

solverit dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
solverit	tertia singularis	perfectum	activa	coniunctivus	solvō (solvere)
solverit	tertia singularis	futurum exactum	activa	indicativus	solvō (solvere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈsolwerit/

(classice)

Syllabificatio phonetica: sol·ve·rit — morphologica: solv-erit

Loci

Aulus Cornelius Celsus 30

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Neque alienum est, ubi qui solverit, antequam rursus alia medicamenta coiciat, per oricularium clysterem fistulam eluere; si plus puris fertur, vino; si callus durior est, aceto; si iam purgatur, mulso vel aqua, in qua ervum coctum sit, sic ut huic quoque mellis paulum adiciatur. —De Medicina Celsi ^[1][2]

Fontes

1. Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber quintus, XXVIII. [12m] — solverit
2. Vicicitatio: solverit.