solvetur

Discretiva

solvetur dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
solvētur	tertia singularis	futurum	passiva	indicativus	solvō (solvere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /solˈweːtur/

(classice)

Syllabificatio phonetica: sol·vē·tur — morphologica: solv-etur

Loci

Aulus Cornelius Celsus 30

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Simul enim post haec et solvetur ab inferiore osse, quodcumque vitiatum est, et is sinus carne replebitur, et umor aut nullus postea feretur aut mediocris. —De Medicina Celsi ^[1][2]

Fontes

1. Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber octavus, II. [4] — solvetur
2. Vicicitatio: solvetur.